Ha ha ha
a może tak także wywiady zlecać co do adwokatów reprezentujących skazanych.....
taki wywiad byłby przydatny przed dopuszczeniem osoby godnej zaufania do postępowania, jeżeli kwestionuje się jej godność zaufania
Natomiast w wykonawczym 14 określa skazanego, tak naprędce poszperałam w lex (chyba ze ktoś baaardzo rozszesza przepisy
):
1. Wywiad środowiskowy jest formą zbierania informacji dotyczących skazanego, które materializują się następnie w sprawozdaniu organu, który ten wywiad przeprowadził.
Zgodnie z art. 42 § 3 k.k.w. przedstawiciel skazanego może być dopuszczony do udziału w postępowaniu przed sądem. Mowa jest w tym przepisie o przedstawicielu wyznaczonym przez skazanego w trybie art. 42 § 1 k.k.w. Interpretacja przepisu art. 42 § 3 k.k.w. w zw. z art. 42 § 1 k.k.w. prowadzi do wniosku, iż inicjatywa w zakresie ustanowienia przedstawiciela należy wyłącznie do skazanego. Żaden organ wykonawczy nie jest uprawniony do ingerowania w autonomiczną decyzję skazanego, co do wyznaczenia określonej osoby jego przedstawicielem w rozumieniu art. 42 k.k.w. w celu realizacji uprawnień określonych w art. 42 § 2 k.k.w.
W zakresie kompetencji sądu nie znajduje się więc podejmowanie decyzji procesowych w przedmiocie działania we wskazanym zakresie określonej osoby ustanowionej przez skazanego. Jedyne przysługujące sądowi uprawnienie dotyczące aktywności przedstawiciela skazanego sprowadza się do podejmowania decyzji co do dopuszczenia przedstawiciela do udziału w postępowaniu przed sądem. Chodzi tu o toczące się w ramach postępowania wykonawczego postępowanie incydentalne przed sądem, inicjowane wnioskiem osób uprawnionych lub wszczęte z urzędu. W przypadku, gdy decyzja w przedmiocie dopuszczenia do udziału w postępowaniu przed sądem podejmowana jest przez sąd, to na takie postanowienie nie przysługuje zażalenie.
10. Z chwilą dopuszczenia przedstawiciela skazanego do udziału w postępowaniu przed sądem staje się on uczestnikiem tego postępowania. Rodzi to po stronie sądu powinność udzielenia mu w miarę potrzeby informacji o jego uprawnieniach, nawet wówczas, gdy ustawa nie definiuje tego jako obowiązku (art. 16 § 2 k.p.k. w zw. z art. 1 § 2 k.k.w.).
Jeżeli ustanowiony przez skazanego przedstawiciel nie odpowiada kryteriom określonym w art. 42 § 1 k.k.w., organ wykonujący orzeczenie może uznać umocowanie przedstawiciela, jak też dokonane przez niego czynności, za bezskuteczne (J. Lachowski, Praktyczne aspekty instytucji przedstawiciela skazanego..., s. 5). Stwierdziwszy niespełnienie tych kryteriów, zawiadamia o tym skazanego, ten zaś może kwestionować stanowisko organu, ale tylko w trybie art. 6 § 2 k.k.w.